In het weekend was het zover. We hadden het geluk om naar een tentoonstelling van Hans Hartung te mogen gaan in het vernieuwde Musée d’Art Moderne (MAM) te Parijs. Al vroeg waren we uit de veren om op tijd de hogesnelheidstrein te nemen vanuit Rijsel. Vanuit Rijsel is het voor ons slechts één uur en twintig minuten sporen naar Paris-Nord.
Jaren geleden hadden we tijdens een schildervakantie voor het eerst kennisgemaakt met het koppel Hans Hartung en Anna-Eva Bergman. De woning en schilderstudio's van Hans Hartung zijn namelijk op afspraak te bezoeken in Antibes. Ik was er meteen onder de indruk van de grootschalige experimenten van Hartung en van alle attributen en speciale instrumenten waarmee hij schilderde. Het enige wat toen ontbrak in hun mooie en groene omgeving, was een grote hoeveelheid getoond werken J. In die zin kwam de expo in Parijs als een geschenk uit de lucht vallen...
De tentoonstelling start met werken vanuit zijn beginperiode, toen hij nog ‘gewone’ kleurrijke aquarellen maakte. In een volgende periode onderging zijn werk kubistische invloeden en begon zijn neiging tot abstractie steeds meer toe te nemen. Hij trouwde met Anna-Eva Bergman en ging een tijdje op het Spaanse eiland Minorca wonen en werken, maar het huwelijk liep op de klippen. Het liefdesvuur bleef evenwel branden want later hertrouwden ze…
Een belangrijke mijlpaal voor zijn leven en werk was de oorlog. Hij werd namelijk zwaar gewond aan zijn been, dat geamputeerd werd. De periode daarna, toen hij onder impuls van zijn vriend Calder weer in Parijs kwam wonen, schakelde hij in zijn werk een versnelling hoger naar het experiment. Hij ging het instrument waarmee hij schilderde, als een compensatie voor zijn verloren been en als een verlenging van zijn lichaam beschouwen.
In de tentoonstelling kun je op videos zijn hoe hij soms meditatief met allerhande (vaak zelf gemaakte) instrumenten verf aanbrengt met vrije maar ook repetitieve bewegingen.
Hij ging zo ver in het experiment dat hij met spuittechnieken (hogedrukspuiten, spuiten van carrossiers, enzovoort) grote doeken ging bespuiten, met allerlei groottes van spuitkoppen, tot hij het gewenste effect bereikte. Veel van deze doeken worden getoond in het laatste deel van de tentoonstelling. Ze zijn echt indrukwekkend...
De tentoonstelling biedt dus een super overzicht van zijn hele evolutie die hij heeft doorgemaakt, van de kleine aquarellen in zijn beginperiode tot en met de supergrote doeken die hij met allerhande spuitinstrumenten gemaakt heeft.
De tentoonstelling loopt nog tot 1 maart. Wij hebben alvast genoten en ik raad iedereen aan die kan om nog te gaan kijken. Het is food voor de soul J.
Cheerio!
(met al die inspiratie kon ik het niet laten om zelf enkele kleine werkjes te maken..)
